Verstilde beelden van verlaten panden typeren zijn fotografie. soms met een vleug humor maar meestal met de melanchonische sfeer van weleer. Werner Oomens draait er zijn hand niet voor om, honderden kilometers te rijden voor een mooie foto. Lees verder hoe hij tot zijn prachtige beelden komt in dit interview.
Wat is nou typische Oomens fotografie?
Tja…moeilijk te zeggen van jezelf.
Ik denk dat ik een redelijk allround fotograaf ben.
Vind ook heel veel interessant om te fotograferen, al ligt de laatste jaren de focus wel op het fotograferen van verlaten panden (urbex).
Ik hou van bijzondere standpunten en composities, maar kan ook helemaal gaan voor eenvoud en symmetrie.
Als je nu moest kiezen, welke foto is dan echt jouw
toppertje?
Inmiddels heb ik zoveel foto’s bij elkaar gespaard die zo verschillend zijn dat het lastig kiezen is
Maar ik heb er 1 boven de bank hangen waar ik uiteraard ook tevreden mee ben, dus denk dat ik voor die ga.
Het is een foto van een graffiti tekening van “Pete One”
De tekening past naar mijn mening heel mooi in de rest van het plaatje.
“Kill your darlings” zeggen ze wel eens, heb je het ooit wel
eens gedaan en verschrikkelijke spijt gekregen achteraf?
Nee, eigenlijk niet.
ik maak zelden echte series, dus hoef dan ook niet te gaan selecteren en foto’s weg te laten om een zo sterk mogelijke serie te maken.
We zien veel urbex werk terug in je portfolio, maar je maakt ook veel foto’s van je kinderen. We gaan je niet vragen
welk thema je voorkeur heeft,
maar wel : welke houdt je het meeste
bezig? Waar steek je de meeste tijd en waarom?
Urbex neemt zeker de meeste tijd in.
Dat komt omdat er naast het fotograferen ook aardig wat tijd gaat zitten in de planning van zo’n dag.
De route uitstippelen en informatie over de te bezoeken plaatsen verzamelen.
Overigens is dat geen straf hoor, maar een deel van de hobby.
De tripjes zijn meestal ook van ‘s morgens vroeg tot dat het donker word.
De kinderfoto’s maak ik meestal even tussendoor, veel geduld hebben ze hier niet.
Ik neem me wel elk jaar voor om meer “ mensen” te gaan fotograferen, maar het komt er steeds niet van.
Gaat het er bij jou om, in je urbex fotografie, dat je er geweest bent en het pand, gebied
kunt afstrepen van je lijstje. Of is de sport juist met de mooiste foto thuis
komen en het liefst eentje die nog niemand maakte?
Het is de combinatie van alles.
Elke trip is een avontuur op zich, maar uiteindelijk is een mooi plaatje de kers op de taart en natuurlijk het liefst 1 die niemand maakte.
Wat raakt jou zo in die vervallen panden?
Hoe ver ben je bereid te reizen voor een “ lost place”? En
wat is de verste plek die je hebt “bezocht” tot nu toe?
Ik ben vergeleken bij anderen met dezelfde interesse geen wereldreiziger.
Al draai ik mijn hand niet om voor een tripje met aan het eind van de dag meer dan 1000 km op de teller.
Mijn verste foto locaties liggen nu ergens in de buurt van Berlijn, waarbij we dan wel voor een overnachting gekozen hebben in verband met de reisafstand.
Eenmaal op locatie, bedenk jij dan daar te plaatste wat je
gaat fotograferen? Of heb je al ‘n thema in je hoofd?
Ik werk niet met thema’s.
Meestal weet ik al wel een beetje wat ik kan verwachten als ik ergens kom.
Van tevoren weet ik al wel welke onderwerpen ik zeker wil fotograferen.
Hoe ik dat doe beslis ik ter plaatse pas.
Af en toe maak je een uitstapje naar portret fotografie, waaraan moet voor jou een mooie portret voldoen?
Een portret moet interessant zijn.
Dat kan door het licht, pose, compositie of uitstraling.
Het heeft in mijn ogen niets te maken met alleen maar mooi zijn.
Heb je ooit al eens gedacht om een model mee te nemen op een
urbex trip? Zo ja heb je dan vooraf
bedacht waarheen je hem/haar mee naar toe zou nemen of zou je dat in overleg
doen?
Ik heb een aantal keer modellen gefotografeerd op een urbex locatie.
Dan weet in inderdaad van tevoren waar ik naar toe ga.
Het moet een locatie zijn zonder al te grote risico’s om betrapt te worden door de politie of eigenaren.
Uiteraard laat ik van tevoren wel weten wat er te verwachten is en ook waarschuw ik voor eventuele risico’s.
We kunnen ons ook voorstellen dat het best tricky is om
iemand mee te nemen naar bepaalde locaties. Zou dat je tegen houden?
Modellen neem ik zeker niet mee naar tricky locaties.
De risicovolle locaties bezoek ik enkel met een vast groepje fotografen welke ook ervaring hebben in dit wereldje.
Wat is dé plek waar je ooit nog eens naar toe zou willen? Of
welke plaat moét je ooit nog een keer gemaakt hebben?
1 van de mooiste leegstaande kastelen gaat schuil onder de naam “Non plus ultra“
Het lijkt me heel gaaf om daar eens rond te lopen en foto’s te schieten.
https://www.flickr.com/photos/urbexmaestro/sets/72157645211539611
1 van de mooiste leegstaande kastelen gaat schuil onder de naam “Non plus ultra“
Het lijkt me heel gaaf om daar eens rond te lopen en foto’s te schieten.
https://www.flickr.com/photos/urbexmaestro/sets/72157645211539611
Welk gereedschap gebruik je het liefst als je op pad bent?
Denk aan lenzen,tripod of juist niet.
Een van de belangrijkste dingen is het statief.
Meestal is het aardig donker in de verlaten panden zodat je toch met langere sluitertijden moet werken.
Verder heb ik altijd 2 lenzen bij.
Een supergroothoek 14-24 en een standaardzoom 24-70.
In combinatie met mijn Nikon D700 een hele fijne combinatie.
Zijn er in “urbexland” ook grote fotografen die jouw bewondering hebben en kun je een voorbeeld geven van zijn of haar werk en wat vind je zo fascinerend aan zijn/haar werk?
Volgens mij zijn er niet echt wereld beroemde fotografen in dit genre.
Maar heb wel bewondering voor al die gasten die de hele wereld over reizen, op zoek naar “ verloren schatten”
en sommigen doen dat al vele jaren lang.
Het urbexwereldje is niet meer wat het geweest is…
Ooit was er een spreuk: ”take nothing but pictures,and leave nothing but footprints”
Een mooi streven en zo zou het moeten zijn, maar ik heb het idee dat daar door velen niet meer aan gedacht word.
Diefstal, vandalisme en rotzooi achter laten is schering en inslag.
Helaas…
